Langs de uitgestrekte wegen van Frankrijk, waar het asfalt onder de brandende zon glinstert en de geur van versgemaaid gras zich mengt met die van zweet en

verwachting, ontvouwt zich een jaarlijks terugkerend spektakel: de Tour de France. Maar op deze dag, tijdens een van de meest uitdagende etappes van de ronde, speelde zich niet alleen op de fiets een verhaal van uithoudingsvermogen en strijd af — ook langs de kant van de weg kwam een andere vorm van toewijding tot leven. Honderden, zelfs duizenden fans hadden zich verzameld met één gemeenschappelijk doel: hun held, Wout van Aert, een hart onder de riem steken.
De aanblik was ronduit ontroerend. Vlaggen van België wapperden trots in de wind, sommige versierd met de afbeelding of naam van Van Aert zelf. Kinderen droegen met stift beschreven T-shirts met teksten als “Allez Wout!” en “Onze kampioen!” Campingstoelen stonden in rijen opgesteld, koelboxen lagen vol met verfrissingen en mensen hadden zelfs hun tenten opgezet om zeker te zijn van een goede plek langs het parcours. Sommigen waren al dagen eerder aangekomen. “Het is het waard,” zei een fan uit Antwerpen, terwijl hij zijn zonnehoed rechtzette. “Wout geeft alles voor ons op de fiets. Het minste wat wij kunnen doen is hier staan en hem toejuichen.”
De sfeer was feestelijk, bijna familiair. Mensen die elkaar nooit eerder hadden ontmoet deelden verhalen, koffie en ontbijtkoeken, allen verbonden door hun liefde voor de koers en hun bewondering voor Van Aert. Een gepensioneerd koppel uit Brugge had een meterslang spandoek opgehangen met daarop in sierlijke letters: “Wout, jij bent onze trots!” Iets verderop stond een groep jongeren verkleed in geel, groen en bolletjestrui — een kleurrijke knipoog naar de verschillende klassementen in de Tour. “Maar wij steunen Wout boven alles,” riepen ze lachend. “Hij rijdt met hart en ziel, en dat voel je.”
Toen de karavaan van volgwagens en motoren uiteindelijk de komst van het peloton aankondigde, nam de spanning toe. Smartphones werden in de lucht gehouden, vlaggen bewogen heviger dan ooit, en uit de luidsprekers klonken luide aanmoedigingen. En daar, in een flits van geel-zwart en met een karakteristieke vastberaden blik op zijn gezicht, verscheen Van Aert. Het gejuich dat losbarstte was oorverdovend. Mensen sprongen op, riepen zijn naam, sommige huilden zelfs. In een kort moment van oogcontact met een jonge fan langs de kant, hief Van Aert subtiel zijn hand op — een klein gebaar, maar met een groots effect.
Wat deze dag zo bijzonder maakte, was niet alleen de fysieke prestatie van de renners, maar ook de onvoorwaardelijke steun van de toeschouwers. Het was een ode aan de menselijke verbondenheid, aan sport als brug tussen mensen van alle leeftijden en achtergronden. Wout van Aert, zelf bekend om zijn teamgeest en doorzettingsvermogen, werd omarmd door zijn supporters op een manier die verder ging dan woorden. Hij was voor velen niet alleen een wielrenner, maar een symbool van moed, toewijding en hoop.
Na het voorbijtrekken van het peloton bleef de energie nog urenlang nazinderen langs het parcours. Kinderen speelden met kartonnen fietsen, volwassenen discussieerden over de kansen in het algemeen klassement, en overal weerklonken flarden van gesprekken over Wout: zijn val, zijn comeback, zijn ongelooflijke sprint van vorig jaar. De liefde was tastbaar.
In een sport waar seconden het verschil maken tussen glorie en teleurstelling, vormt de steun van het publiek een stille, maar krachtige motor. En op deze dag, op deze plek, langs een zonovergoten weg in Frankrijk, werd die kracht zichtbaar, hoorbaar en vooral voelbaar. Voor Wout van Aert — en voor iedereen die erbij was — was het een etappe om nooit te vergeten.